Thierry, een vergelijkend onderzoek?


Daar waar Boris Johnson en Nigel Farage hun claims over de positieve gevolgen van een Brexit nooit hebben willen onderbouwen, heeft onze eigen Geert Wilders dat wel gedaan. Hij heeft een Engels onderzoeksbureau laten onderzoeken wat de gevolgen van een herinvoering van de gulden zouden zijn. Er was weliswaar enige kritiek op de gebruikte methode, de conclusies waren aan nog al wat voorwaarden onderhevig en Geert had eigenhandig het hoofdstuk over de moeilijke transitie periode er uit geknipt, maar toch, onderzoek met de pretentie van wetenschappelijk.

Een unieke kans dient zich aan met de Brexit om de wetenschappelijke basis van de ‘Exiteers’ te verdiepen.. Immers, het is erg moeilijk de effecten van de Europese Unie te beschrijven omdat je die zou moeten vergelijken met een situatie die niet bestaat, namelijk de hypothetische situatie in de lidstaten nu ware die EU er niet geweest.

Als gevolg daarvan kan het effect van de EU kan dan ook altijd ter discussie worden gesteld.

Met de Brexit dient zich echter een unieke en welhaast ideale situatie aan voor een dubbel blind onderzoek. Vergelijk de situatie van de EU 27 met de laboratorium situatie van het Verenigd Koninkrijk.

Een unieke kans voor Thierry Baudet, Geert Wilders en Jan Roos om het onderzoekswerk voort te zetten.

In het laboratorium dat Groot Brittannië heet zijn de nefaste gevolgen van de Brexit nu al veel groter zijn dan voorgesteld. Niet dat ze in theorie niet waren voorspeld, maar de praktijk is verrassend en concreet.

De verwevenheid van het internationale economische systeem is zo groot en intensief dat de gevolgen overal te voelen zijn. Italiaanse banken komen nog meer in de problemen, de vastgoedsector in Spanje krijgt een nieuwe klap. Goed, dat zal de Britten een zorg zijn.

Beperken we ons tot het VK.

De waarde van het Britse pond is dramatisch gedaald, de vastgoedsector is langzaam aan het crashen, de kredietrating van het land is naar beneden bijgesteld wat de kosten voor de staatsschuld doet oplopen en de economische groei is tot stand gekomen. Is dat die ‘Better Deal for Britain’ die Cameron had beloofd?

De Nederlandse economie is nog internationaler dan de Britse, ze is immers ook geografisch en qua infrastructuur geheel en al geïntegreerd in die van Noord West Europa.

We hebben gezien dat de voorstanders van de Brexit geen enkel plan hadden klaar liggen voor als het zou lukken. In zekere in logisch omdat het plan was nipt te verliezen zodat Johnson als premier de rest van de EU nog jaren zou kunnen gijzelen met de dreiging dat de Brexit op een bepaalde dag echt zou gebeuren, hij kon echt geen concessies doen met 48% euro kritische stemmers etc.

Dat plannetje is mislukt maar de consequentie is wel dat vanaf nu de ‘Exit’ voorstanders in andere landen een plan zullen moeten hebben voor als het lukt. Voor een plan zullen onderzoeksgegevens nodig zijn.

Voor een gepromoveerd jurist moet dat een eitje zijn.

Mochten Thierry en Geert dat niet doen dan kunnen we dezelfde vaandelvlucht verwachten als van Boris en Nigel.

Nep Politici


‘Brusselse’ besluiten worden veelal door nationale politici genomen die dat eenmaal thuisgekomen spontaan vergeten. Caroline de Gruyter trekt daar (in het stuk: http://www.nrc.nl/handelsblad/2016/02/13/wat-is-er-mis-is-met-europa-en-wat-doen-we-era-1587839) de interessante conclusie uit dat Europa politiek gezien van niemand is. Een interessante constatering en een gevaarlijke situatie.

Niet alleen wordt geen verantwoordelijkheid genomen, veelal wordt er enthousiast geflirt met de idee dat veel ook wel op nationaal niveau kan worden geregeld en dat Europa wel een beetje doorgeschoten is. Enthousiast wordt het idee van een uitdunning van de regelgeving ‘Refit’ in het jargon, aangehangen.

Daarnaast hebben we de politici die Europa het liefst zouden willen afschaffen en de nationale staat in volle glorie zouden willen herstellen. Het eerste zou in theorie kunnen, die volle glorie gaat er zonder de zoete vruchten van Europa niet komen. Iemand als De Gaulle had dat goed in de gaten. Het ging om Frankrijk, maar nooit heeft hij de EEG willen afschaffen. Integendeel, die was essentieel om Frankrijk te laten bestaan.

Politici in de stijl van Le Pen, Wilders en Farage, gesecondeerd door ‘denkers’ a la Thierry Baudet, willen de vrije binnenmarkt liever intergouvernementeel organiseren. Dit zou betekenen dat de huidige 28 lidstaten bilaterale verdagen met elkaar moeten gaan sluiten. Dat zijn dus 756 bilaterale verdragen. Ik neem aan dat 28 nationale rechtbanken op de naleving moeten gaan toezien. Wordt leuk qua jurisprudentie.
Het is onwaarschijnlijk dat een beetje groot bedrijf dat een vertrouwenwekkend kader voor investeringen ziet.

Naast de interne markt moet vervolgens voor alle andere beleidsterreinen hetzelfde kunststukje worden uitgehaald. Met nog 34 andere beleidskaders kom ik dan op 26460 bilaterale verdagen. Dan hebben we het nog niet eens over de externe dimensie. De aantrekkelijkheid van die binnenmarkt maakt het afsluiten van handelsverdragen, inclusief afspraken over gemeenschappelijke buitentarieven en dergelijke onvermijdelijk. Laat ons eens aannemen dat we potentieel 150 handelspartners hebben, dan worden dat 4200 handelsverdragen. In totaal dus minimaal 30.660 verdragen!

Hoe dit allemaal in de praktijk gestalte dient te krijgen is een volstrekt raadsel. Het is zeker een goed banenplan voor diplomaten en ambtenaren-ik durf geen berekening te maken van het aantal ambtelijke werkgroepen-maar geen methode om bureaucratie terug te dringen en al helemaal geen helder kader voor groei en banen waar politici zo graag op morgen inzetten.
Het lijkt tamelijk onverantwoordelijk om zoiets te willen en vooralsnog is de EU in de huidige vorm hierbij vergeleken een wonder van efficiency.

Toch bereiden steeds meer politici lippendienst aan dit intergouvernementele model van Europese samenwerking. Het doet denken aan het boek ‘Sleepwalkers, How Europe went to war in 1914’ van Christopher Clark. Hij beschrijft het volstrekt falen van het multilaterale samenwerkingsmodel. Een model dat zo een wirwar van afspraken was geworden dat niemand meer de consequenties van zijn handelen kon overzien. Slaapwandelend liep men WOI in.
Het intergouvernementele model is niet in het belang van de nationale staat en zeker niet diens burgers.

We lopen het risico uit politiek opportunisme al slaapwandelend de EU met al het bereikte uit onze handen te laten glippen door het niet naar de bevolking toe te verdedigen op het moment dat het allemaal wat lastiger wordt.
Deze slaapwandelaars, dat zijn pas nep politici.

Politici verliezen wel macht, maar burgers geen soevereiniteit


Het is dit jaar honderd jaar geleden dat de eerste wereldoorlog uitbrak. Over het waarom van die oorlog zijn de historici het wellicht wel eens, waarom het zo een Grote Oorlog werd, daar is veel meer debat over.
Waar wel consensus over is, is het feit dat zoveel landen bilaterale vriendschap-, niet aanvals- dan wel juist bijstand verdagen hadden afgesloten had geleid tot een grote mate van ondoorzichtigheid, en dus onvoorspelbaarheid voor het geval een bepaald land tot agressie zou overgaan.
Een goede risico analyse was dus niet goed mogelijk.

Na afloop werd dit snel ingezien en werd deze op bilaterale verdagen gesteunde structuur vervangen door de multilaterale Volkenbond.
Een analoge situatie heeft zich voor gedaan met de financiële crisis. Het toezicht op de financiële sector was nationaal georganiseerd, met vele bilaterale belasting- en andere verdragen die de financiële markten reguleren.
Dat bleek een zodanig complex geheel dat ook hier niemand een correcte risico analyse had kunnen maken.
Ook deze keer was de reactie een logische, meer bevoegdheden in multilateraal kader, ECB verkent de grenzen van het mandaat, two-pack, six-pack en banken unie.

Wat opvalt, is dat nu de crisis overgewaaid lijkt te zijn, veel politici deze oplossingen niet meer dragen.
Politiek gezien wellicht begrijpelijk, je moet immers toegeven dat de oorzaken liggen bij het falen van het nationale toezichthoudende systeem op twee fronten.
In de eerste plaats heeft de DNB gefaald bij het toezicht op het nationale bancaire systeem. Het goedkeuren van de ABN-AMRO overname en gebrekkig toezicht op SNS kost Nederland meer miljarden dan de steun aan Griekenland.

Daarnaast was het voor die toezichthouders niet goed mogelijk de risico’s op internationale gestructureerde producten te overzien. Geen enkele nationaal controle mechanisme had greep op de internationale markt van de ‘Credit Default Swaps’

Als je dan tegelijkertijd roept dat er geen soevereiniteit moet worden overgedragen naar Brussel dan wordt het politiek gezien natuurlijk wel moeilijk.
De vraag kan bovendien worden gesteld of er inderdaad soevereiniteit wordt overgedragen als de burger zijn soevereiniteit overdraagt aan democratisch gelegitimeerde instellingen met daarin Nederlandse politici.

Het gewicht van een stem uit Nederland is natuurlijk kleiner op Europees dan als op nationaal niveau, maar hij is er wel.
De soevereiniteit lijk vooral op een andere niveau te worden uitgeoefend, maar hij is niet weg.

Wat wel veranderd, is de machtspositie van de Tweede Kamer en de Kamerleden. Dat daar de illusie om macht uit te oefenen afneemt, lijkt duidelijk. En dat doet pijn, bij die politici dan.
Maar de burger wint aangezien de uitoefening van soevereiniteit op een ander niveau de burger juist meer macht en controle geeft, daar waar nationale instituties en politici inderdaad ineffectief lijken te zijn geweest.

Gekken en dwazen schrijven op muren en glazen, en Thierry Baudet in de NRC


Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, staat in de grondwet, op veel monumenten die WO II gedenken en zelf ben ik er ook erg voor.

Al dan niet gehinderd door kennis, is meningsvorming de weg naar actief burgerschap, en daar is een democratische samenleving toch een beetje op gebaseerd. Want, zoals een Frans gezegde luidt: Du choc des idées jaillit la lumière!

Het is dan ook begrijpelijk dat ook de moderne NRC ruimte geeft aan Het Debat. En dat een beetje redactie een dergelijk proces wil sturen, ‘Lumière’ is per slot van rekening nog geen chaos.

Dan krijgen we het fenomeen van de deskundige. Een deskundige is iemand die over iets net iets meer weet dan een ander op grond van studie en ervaring.

 Een van die deskundigen die de kolommen van de NRC onveilig maakt is Thierry Baudet. Gepromoveerd jurist en historicus, dat maakt toch indruk. Hij doet uitspraken over politieke en maatschappelijke zaken, dan weet hij toch waar hij het over heeft is de gemiddelde lezer geneigd te zeggen als variant op wat mijn grootmoeder al verkondigde: ‘het is waar, ik heb het zelf in de krant gelezen!’

Helaas, Thierry Baudet verkondigt een eigen mening, die op geen enkele wijze worden bevestigd door die moeilijke studies die hij heeft gedaan.

Zijn centrale stelling in de laatste bijdragen aan de NRC is dat internationale verdragen een bedreiging zijn voor democratie en soevereiniteit omdat de onderhandelingen achter gesloten deuren plaats vinden, en nog wel door diplomaten!

Ja, nogal wiedes denk ik dan, zo gaat dat met onderhandelingen, en iemand moet het werk doen. Als je je huis verkoopt roep je niet onmiddellijk van de daken wat de minimumprijs is.

 Essentieel is dat het resultaat van die onderhandelingen wel degelijk door middel van een democratisch proces door de competente parlementen wordt goedgekeurd.

Een ander probleem voor Baudet is dat de rechtsprekende macht ook bevoegd is om toe te zien op naleving van die internationale wetgeving.

Nu ben ik geen gepromoveerd jurist, maar een onafhankelijke rechterlijke macht naast de wetgevende macht lijkt mij toch de hoeksteen van de Rechtstaat.

Baudet mag als burger tegen internationale verdragen zijn, hij mag net als Geert Wilders heimwee hebben naar de jaren vijftig. Maar laat hem zijn academische titels daar niet voor misbruiken, en laat de NRC wat kritischer zijn op de ‘deskundigen’.