De geschiedenis heeft hard geoordeeld over het Molotov-Ribbentrop verdrag dat de gelijknamige ministers van buitenlandse zaken van Stalin’s Rusland en Hitlers Duitsland sloten.

Het verdrag verdeelde midden Europa in twee stukken en gaf Hitler de gelegenheid alvast de eerste Europese landen te veroveren met goedkeuring van Stalin, die op zijn beurt vrij spel had in de Baltische staten, Balkan en Kaukasus. Op het moment dat Hitler de Sovjetunie aanviel verviel het verdrag, maar met Yalta werd in feite dit verdrag overgedaan tussen de geallieerden.

Gezegd moet worden dat de verdeling van Europa een zekere rust bracht. Wellicht geen vrede en geluk voor alle mensen, maar wel stabiliteit.

Het bijna ontploffen van de Ukraine en de onrust op de Krim zou iedereen met een beetje historisch bewustzijn ongerust moeten maken. Het is weliswaar begrijpelijk dat de volken zich daar in vrijheid willen ontplooien na tientallen jaren onderdrukking en uitbuiting, rustiger wordt het er niet van.

Op een militair conflict met Putin’s Rusland zit niemand te wachten, lijkt het.

Een overeenkomst tussen Europa en Rusland lijkt noodzakelijk opdat beiden gerust kunnen zijn dat het streven naar veiligheid en ontwikkeling niet ten koste gaat van beider vitale belangen. 

Een Merkel-Putin Pact?

Een van de meest succesvolle mislukte toppen lijkt die van Vilnius geweest te zijn, waar president Janoekovitsj dan toch niet het samenwerkingsverdrag met de EU tekende.

Mocht niet van Moskou, vertelde hij de verzamelde Europese leiders. De leiders van de nieuwe lidstaten, het voormalige Oost-Europa, probeerden hem nog van gedachten te doen veranderen.

Zij hadden die telefoontjes ook gehad, en waren toch lid geworden van de Europese Unie. En kijk nu eens waar ze tien jaar later stonden. Aan hem de keuze, afhankelijk blijven van Moskou als gasleverancier of zijn land integreren in een Europese en Westerse transparante markteconomie.

In Vilnius koos Janoekovitsj voor Moskou en zijn eigen corrupte systeem, een systeem dat de test van de EU niet zou kunnen weerstaan.

Vier maanden lang kwam het Ukrainse volk in opstand tegen die keuze.

In de pers werd meewarig gedaan over Europa, tandeloze tijger, krachteloze politici, de sterke Putin zou zijn zin wel krijgen. Jammer voor die vergeefse doden op dat plein in Kiev.

De kracht van Europa was niet dat Guy Verhofstad en Hans van Balen hun solidariteit kwamen betuigen op het Plein van de Vrijheid.  

De kracht van Europa is niet dat het zich gedraagt als een klassieke staat met een geopolitieke agenda. Het heeft zich niet opgedrongen gelijk Rusland, de uitstraling van het zijn was voldoende om de mensen van de Ukraine naar Europa te doen trekken.

De kracht van Europa blijkt de transparante, welvarende, vrije, niet corrupte samenleving te zijn.

 Het volk van Ukraine heeft daar voor gekozen, daar zal ook Putin mee moeten leren leven, maar ook de Euro sceptische politici in Europa, zo vlak voor de verkiezingen.

Wat opvalt, is dat de demonstranten op het plein precies weten te vertellen waarom ze zich bij de Europese traditie willen aansluiten. Een interessante les voor alle Europeanen die vergeten lijken te zijn wat Europa allemaal heeft gebracht.

Indrukwekkend, en nog een hele klus voor Wilders c.s. om daar tegen in te gaan.

Deze mensen weten dat Europa meer is dan een Brusselse Bureaucratie. Het zijn indrukwekkende getuigenissen van mensen die denken dat ze alleen binnen de normen en waarden en de vrije economie van Europa kunnen overleven.

En waarom zou dat wat voor Ukraine geldt, ook niet voor Nederland gelden, Geert?

Er is dan eindelijk een debat over Europa in Nederland. Het valt op in dat debat dat er zoveel kritiek is op dat Europa, dat toch door onszelf als ‘founding father’ is gemaakt en de belichaming is van een van de fundamentele belangen van Nederland. Nadat de veiligheidsbelangen waren verzekerd binnen de NAVO werd de welvaart verzekerd met de EEG.

Maar de vorige generaties NL politici hebben dat volgens de huidige generatie duidelijk niet goed gedaan. Mocht Joseph Luns nog leven, hij zou de Twitters van voren krijgen van Pieter Omtzigt.

Kort samengevat zijn de verwijten dat Europa niet democratisch maar technocratisch is, dat Nederland zijn soevereiniteit kwijt raakt, dat er besluiten worden genomen door machthebbers die niet gekozen zijn, dat het werkt voor de macht aan het internationale bedrijfsleven en de sociale dimensie verwaarloost, kortom: de meeste ellende komt van Brussel.

De suggestie wordt gewekt dat dit ook een verlies is, m.a.w. dat Nederland zelf democratisch, transparant en niet technocratisch zou zijn geweest op het moment dat Nederland besloot als ‘founding father’ bepaalde zaken in Europees verband met andere staten in gemeenschappelijkheid uit te voeren.

Dat is een opmerkelijke visie. Immers, Nederland is naast Noord Korea het enige land ter wereld waar de burgemeesters niet worden gekozen. Toen er nog geen Europees mededingingsbeleid was functioneerde het Ministerie van Economische Zaken vooral als registratiekantoor van kartels en het controleren van de verticale prijsbinding. De pacificatiedemocratie waar de vakbonden, paters en andere niet gekozenen de macht uitoefenden zou de huidige toets der transparantie niet doorstaan.

Kortom: Wat zeuren we eigenlijk?

De oplossing is ook duidelijk, wil Europa aan al die eisen voldoen, dan thuis beginnen. Gekozen burgemeester, invoering van een constitutioneel hof, de rechterlijke macht baseren op een ander mandaat dan lidmaatschap van het Leidsche Studentencorps of anderzijds onder controle brengen, hervorming van het kiesstelsel, en zo kan ik wel even doorgaan.

Europa, dat is de spiegel van onszelf, zeker van Nederland als ‘Founding Father’.

Maar ik geef toe, je bent niet altijd blij als je ’s ochtends in de spiegel kijkt!