One love

One blood

One life

You got to do what you should

One life

With each other

Sisters and my brothers

One life

But we’re not the same

We get to carry each other, carry each other

Het maakte indruk, het binnendragen van de kist met het lichaam  van Samuel Paty, de vermoorde geschiedenisleraar, op de binnenplaats van de Sorbonne, op de muziek van U2.

Nota bene een Engelstalig nummer, in Frankrijk,  een gebaar op zich.

Het was de inleiding, met gevoel voor drama, zeker, maar niet te dramatisch, op de toespraak van Emmanuel Macron over waar de waarden van de Franse Republiek voor staan, wat het woord burger betekent. 

Scherp en glashelder maakte hij duidelijk wat Frankrijk is: een seculiere, democratische en vrije samenleving is weer geen plaats voor intolerante stromingen die hun denken aan de gemeenschap willen opdringen.

Alleen Obama kan ook op zo’n welsprekende en empathische manier tot de kern van de zaak komen.

Geef me zo’n staatshoofd, denk ik dan.

Maar ja, sinds 1848 staat ons staatshoofd onder ministeriële controle, dus meer dan een sprekende pop van de regering kunnen we niet verwachten.

En zo’n toespraak kan niet worden geschreven door ambtenaren, je moet een politicus zijn met een mandaat om zoiets te kunnen zeggen. 

Macron leidt omdat hij kiest, niet omdat hij de boel  bij elkaar houdt met een kopje thee.

Het zal niet meer dan Koekhappen Deluxe zijn met onze koning.

Want op het moment dat heel Frankrijk die avond in de Cour de la Sorbonne stond, babbelde heel Nederland het over de vakantiereis van Willem Alexander. 

Hele avonden werden er in de media aan gewijd,  maar  bijna geen woord over wat er in Frankrijk was gebeurd.

Als een staatshoofd moet verbinden, is Macron een beter voorbeeld.

Ja, Sigrid Kaag zei iets over onderwijs in een seculiere gemeenschap geloof ik, maar ik weet het niet precies meer omdat ik altijd spontaan in slaap val als ik haar zie.

Nee, geen afschuw, geen vragen, geen discussie, de Dam stond niet vol met mensen die het islamitisch fundamentalisme verwierpen.

En waarom niet denk je dan.

Gaat dit thema de Nederlanders niet aan?  Of in ieder geval de omroepen en de media niet? Zou vreemd zijn na de moord op Van Gogh en de vuurtjes die Geert Wilders graag mag opstoken.

Ik vrees  dat mensen bang zijn om een ​​standpunt in te nemen,  bang zijn voor reacties in hun eigen directe omgeving. We zijn misschien al zo gewend dat bepaalde mensen zich buiten onze samenleving stellen  dat we intolerantie niet meer durven aan te pakken. 

Zelfcensuur.

Maar als je bang bent om voor je eigen vrijheid op te komen, heb je die al verloren.

Die spiegel hield Macron ons deze week voor. 

Het was een staaltje diplomatiek armdrukken deze week in het dossier van de Brexit. U weet nog wel, dat gaat over het feit dat Groot-Brittannië uit de EU is gestapt, wat de andere EU-landen volgens Boris Johnson zo bang zou maken dat ze snel een akkoord zouden sluiten over de toekomstige handelsrelatie waarbij het VK alle voordelen van lidmaatschap zou behouden, zonder de lasten daarvan te hoeven dragen.

Die onderhandelingen over de toekomstige handelsrelatie zitten nu dus vast.

Liam Fox, David Davis, Michael Gove, hadden het Britse volk nog niet verteld dat dit alles maar een ‘piece of cake’ zou zijn, of Donald Trump verhuisde naar het Witte Huis, en begon maar meteen een geopolitieke machtsstrijd met China en de rest van de wereld.

Was dat al een bommetje onder de geglobaliseerde wereld, het Corona virus heeft ervoor gezorgd dat alle economieën een forse krimp te zien geven. Dan heb ik het verder nog niet over het klimaat, of het dossier migratie.

De regeringsleiders hebben met zijn allen zo langzamerhand wel wat anders aan hun hoofd dan nog veel tijd te willen verdoen aan een brallerige studentenclub die in de Britse regering is beland.

Op de afgelopen top van regeringsleiders in Brussel hebben de regeringsleiders, na een ongetwijfeld precieze en goed onderbouwde briefing van onderhandelaar Michel Barnier, niet veel tijd nodig gehad om de Britten duidelijk te maken dat ze op het gebied van visserij, staatsteun en een goede geschillen procedure nu maar eens de EU tegemoet moesten komen, anders geen handelsakkoord per 1 januari.

De regeringsleiders waren er snel uit met deze verrassend harde boodschap die de Britten blijkbaar niet aan hadden zien komen. De impliciete boodschap was ook dat ze aan de Brexit niet te veel tijd meer willen verdoen.

Boris Johnson reageerde met te stellen dat het VK zich nu moet klaarmaken voor een no deal en dat Barnier en zijn team niet naar London hoefden te komen.

Blufpoker? Wellicht, maar ook zo’n partijtje poker kan worden verloren.

Wat duidelijk lijkt is dat geen van de twee partijen dit proces wil rekken tot na 1 januari 2021, wanneer het overgangsregime afloopt. Het is dus nu nog een last minute akkoord of een ‘cold turkey’ Brexit.

Het Europese Covid Relance Plan, het ontwikkelen van een veiligheidsdimensie voor de EU, beschermen van de buitengrenzen en een nieuw migratie, de agenda van de regeringsleiders is vol genoeg.

Kan er een deal met de Britten worden gesloten, prima, des te beter.

Maar de boodschap van de regeringsleiders lijkt ook te zijn dat voor hen geen overeenkomst ook wel ok is, want de EU moet verder.

En wellicht denkt stiekem menig regeringsleider: Hoera, een harde Brexit!

Gewoon omdat hij het zat is.

Na de inval in Venetie nam Napoleon de vier paarden van de San Marco mee naar Parijs waar hij ze op de Arc de Triomphe plaatste. Dat was niet de eerste verplaatsing. Gemaakt in de oudheid voor een trionfboog stonden ze daarna in het Hippodroom van Constantinopel om tijdens de vierde kruistocht in 1204 naar Venetie te worden gebracht waar ze een plaats vonden op de gevel van de San Marco.

Na de val van Napoleon  werden ze daar in 1815 teruggeplaatst.

De Venetianen waren er kien op hun paarden terug te krijgen, het was immers roofkunst, maar hun principes gingen niet zo ver dat ze de paarden spontaan naar Constantinopel terug brachten.

Het is opvallend dat veroveraars en dictatoren op het moment dat een land wordt veroverd of geknecht, meestal meteen beginnen kunst te roven.

Veelal valt er op de goede smaak van deze heren (sorry dames, history sucks!) het nodige af te dingen en meestal hebben ze ook niet veel op met de meestal licht anarchistische kunstenaarsscene, maar kunst gaat meteen richting thuis.

Het gaat dan ook niet om goede smaak, maar waar kunst voor staat. En kunst is niet alleen de uitdrukking van een individuele kunstenaar, de kunstenaar verbeeldt ook de cultuur. Wat begint met een gedicht, eindigt met een politiek programma.

Het is juist die ziel van een volk en cultuur waar het een veroveraar om te doen is. Hij wil niet alleen land en goederen veroveren, maar ook de ziel van een cultuur aan zich onderwerpen.

Het gaat bij roofkunst dus om macht en overheersing. Dit werd helemaal duidelijk bij Adolf Hitler. Nooit te beroerd voor een klein beetje grootheidswaanzin wilde hij een groot Fuhrer Museum waarin de meesterwerken van de verschillende Europese culturen als in een Cultureel Colombarium tentoongesteld zouden worden. 

Symbolisch ondergeschikt gemaakt aan de Fuhrer en zijn waanzin.

Die kunst is grotendeels weer gerestitueerd en ook Nederland vond dat normaal.

Voor de Venetianen was het  ook de logica zelve dat de paarden terug naar Venetie moesten. Niemand die zei: nou op die mooie classicistische Arc de Triomphe komen die paarden eigenlijk beter tot hun recht dan  aan die gothishe gevel van de San Marco.

De herstelde machtsverhoudingen vereisten een herschikking van de kunstwerken.

Zoals de Venetianen de paarden niet naar Contsatinopel terug wilden brengen, deed de Nederlandse staat initieel ook moeilijk kunstwerken-nota bene gered uit handen van de bezetter- terug te geven aan de rechtmatige joodse eigenaars. Dat was plotseling nationaal bezit geworden. Over macht gesproken. Gelukkig is dat recht gezet met een actief restitutie beleid.

Nu nog de koloniale kunstwerken. Ook hier gaat het om macht en politiek. Hebben wij de de-kolonisatieoorlog jarenlang ‘politionele acties genoemd, het is nu eindelijk geaccepteerd dat dit een verkeerde koloniale oorlog was. 

Met dat inzicht wordt er ook anders naar koloniale roofkunst gekeken. Tijd om het genereus terug te geven, ook als teken van een overwinning. 

Een overwinning op ons zelf met name, van roofkunst naar de kunst van de overwinning, l’art du triomphe.

Het is een wetmatigheid die iedere EU collega die ik spreek mee maakt bij een bezoek aan een Nederlands ministerie of overheidsinstantie. 

Op een gegeven moment zegt gegarandeerd een Nederlandse ambtenaar: Wij hebben in Nederland met zijn allen afgesproken dat……en dan volgt iets dat de Nederlanders ook geheid met elkaar hebben afgesproken maar wat vaak ook niet conform Europese regelgeving is. Een Europese regelegving die ook is gebaseerd op afspraken door en met Nederlanders.

Het is een merkwaardig trekje van de Nederlandse wetgever dat deze zich niet noodzakelijkerwijze gebonden acht aan de eigen wetten, zich verschuilend achter het primaat van de politiek. Dit is merkwaardig voor een land dat zich wereldwijd inzet voor de internationale rechtsorde en mensenrechten. Iedereen moet zich aan de regeles houden behalve de Nederlandse overheid.

Het is een cultuur die voortkomt uit de verzuiling maar waar nu geen enkele rechtvaardiging meer voor is. De verzuiling was gebaseerd op de door Abraham Kuiper gedefinieerde Souvereiniteit in eigen kring. Iedere maatschappelijke groep mocht beschikken over zijn eigen Sharia. Het parlement had als functie er voor te zorgen dat binnen het geheel van Het Vaderland iedere groep zijn deel kreeg, maar de  Grondwet, de Instituties en met name het Parlement moest in de wetgeving de souvereiniteit in eigen kring respecteren. Mannen en vrouwen hebben gelijke rechten, maar dat geldt niet voor de Staatkundig Gereformeerden.

Een Grondwettelijk Hof als hoeder van de rechten van de burger paste niet in dit plaatje, het claimen van individuele rechten kon immers ten koste gaan van de positie van de groep.

De staatscommissie Remkes heeft vergaande voorstellengedaan deze weeffouten in ons politieke bestel te corrigeren, maar ja, niemand snijdt graag in eigen vlees, zelfs niet een D’66 minister.

Blijven we zitten met een overheid die niet noodzakelijkerwijze de eigen wetten respecteert en ons dan wil doen geloven dat we dat met zijn allen zo hebben afgesproken!

Steeds meer burgers hebben voor hun gevoel helemaal niks met elkaar afgesproken. Een goed voorbeeld is het  verzet tegen windmolenparken in de Veenkolonien. 

Een  Milieu Effect Rapportage (MER) voor windmolenparken vindt de Nederlandse overheid niet nodig, al zou je goed kunnen argumenteren dat die onder de Europese MER richtlijn vallen. Niet volgens de Nederlandse overheid, die ook al dmv de rijkscoordinatieregeling de lokale overheden als dwarsliggers had uitgeschakeld.

Want ja, we hebben die klimaatdoelen zo groen en fijn afgesproken en dan is het natuurlijk vervelend als burgers zo maar hun rechten claimen door de wet te willen toepassen!

Dan vervang je die wet toch gewoon door iets wat we met zijn allen in Nederland afspreken?

Maar de wet wordt niet veranderd, want die is gebaseerd op iets wat we in Europa met zijn allen hebben afgesproken.

Nu wordt het lastig, want in de praktijk heeft Nederland dikwijls twee verschillende dingen afgesproken. Van de Nederlandse rechterlijke macht hoeft die overheid niet echt veel te vrezen, gepokt en gemazeld in de schizofrene Nederlandse wetscultuur is de Nederlandse rechterlijke macht de overheid meestal van dienst. De rechter weegt immers ook maatschappelijke ontwikkelingen mee, en daar past wat wij met zijn allen in Nederland hebben afgesproken prima in.

Op Europees niveau werkt het evenwel anders. Want heeft de Nederlandse burger geen Constitutioneel Hof om zijn rechten te claimen, hij kan wel naar het Europese Hof van Justitie stappen.

Het sneue voor Nederland is dat Het Europese Hof uitgaat van de wet, en niets anders. Houdt helemaal geen rekening met die goede bedoelingen van de Nederlandse overheid, onze manier van dingen doen en dat wij eigenlijk vooroplopen in de hele wereld maar men dat in de rest van de wereld nog even niet zo goed ziet.

En zo haalt de Nederlandse burger steeds vaker zijn gelijk in Europa en ontwikkelen zowel het Hof in Luxemburg, als het Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg zich tot virtuele Constitutionele Hoven voor Nederlandse burgers.

Dit tot ergernis van Nederlandse politici die dan beweren dat de rechter op de stoel van de politiek gaat zitten, of dat Europa de nationale staat kapot maakt. Nee, de rechter legt alleen de schizofrenie van de politiek bloot.

Het ware beter maar eens samen met elkaar af te spreken dat de wet de wet is, dat burger en overheid zich allebei aan die wet moeten houden, dat de openbare aanklager de burger voor de rechter kan slepen als het moet, maar de burger dat ook kan doen met de overheid bij een eigen Nederlands Constitutioneel Hof.