Het Corona virus slaat onverbiddelijk toe. Niet alleen bij mensen, maar ook bij de politieke systemen.

Het virus doet waar het voor gemaakt is, zichzelf vermenigvuldigen door mensen ziek te maken, niet meer en niet minder. Elegant en simpel. Dat heeft wereldwijd geleid tot minimaal een miljoen doden.

Het virus raakt echter niet alleen mensen, het raakt ook politieke systemen en schept daarmee een unieke mogelijkheid om te bekijken hoe deze systemen reageren op één en dezelfde dreiging.

Extra interessant is dat de maatregelen om deze gezondheidscrisis te bestrijden uitermate eenvoudig en al sinds de middeleeuwen bekend zijn: afstand houden, isolatie en hygiëne. Hoe simpel kan het zijn.

Vreemd genoeg blijkt het bijzonder moeilijk  te zijn voor zelfs de meest gesofisticeerde politieke systemen om deze maatregelen toe te passen.

Je zou verwachten dat autoritair bestuurde landen hier gemakkelijk op zouden moeten kunnen reageren.  Maar zo eenvoudig ligt dat niet. Aanvankelijk negeerde de leiding van China het probleem door te verklaren dat het-inderdaad- niet bestond. Dat was buiten het virus gerekend.

Dat virus is geen lid van de Chinese Communistische Partij en bleef steeds meer Chinezen besmetten. Eenmaal dat de leiding inzag dat het virus de machtsbasis van diezelfde partij zou kunnen aantasten werd de draai gemaakt en bleek inderdaad dat centraal geleid krachtdadig optreden het verschil maakte. 

Dubbelepunten voor de dictatuur.

Dezelfde ontkennende houding werd aangenomen in de Angelsaksische landen. De Angelsaksische politieke cultuur gaat er, enigszins kort door de bocht, van uit dat als iedereen voor zichzelf zorgt het voor de samenleving ook wel goed zal komen. Is het toeval dat zowel de man die zichzelf als de reïncarnatie van Winston Churchill beschouwt als ‘the stable genius’ in het Witte Huis persoonlijk door de Corona werden geveld?

De Corona preventie werd aan de mensen zelf overgelaten, maar de enige die de volle verantwoordelijkheid nam was het virus zelf, het verspreidde zich rustig voort en het einde lijkt niet in zicht.

We kunnen rustig concluderen dat het Angelsaksische laissez faire systeem niet geschikt is voor het managen van maatschappelijke problemen die een strakke centrale aanpak vereisen. 

En ja, de Tweede Wereldoorlog hebben ze goed gedaan, maar er was wel een Battle of Britain en Pearl Harbour voor nodig om de boel op te schudden.

Ook in Nederland bleek het virus een lastige kostganger. Was het virus geen lid van de Chinese Communistische Partij, het was ook geen lid van welke kerk dan ook, het was niet links of rechts, kortom, het polderde niet mee en het was ook niet rechtvaardig. Nederlanders zijn immers van die aardige, coole mensen, die het beste met de wereld voor hebben, dat zou ons toch niet gebeuren?

Helaas Pindakaas, bejaardentehuizen, studentenclubs, zangkoren ze gingen allemaal voor de bijl. En wat blijkt? Maatregelen worden niet genomen omdat ze effectief zijn tegen het virus, maar op grond van de vraag of er draagvlak voor is! Stel je eens voor dat als er ergens brand uitbreekt, de brandweer in overleg gaat met de buren van de belendende percelen om te kijken of er wel draagvlak voor blussen is! Wat een gaaf land!

Vol trots leggen de kranten uit dat de Nederlander met zijn vrijheidszin niet graag instructies opvolgt, ‘maar het zelf wel zal bepalen wat goed is’. Gefeliciteerd, maar ook hier vergadert en poldert het virus niet mee.

De charme van het virus is dat het hier allemaal geen boodschap aan heeft, het kent geen gerechtigheid, geen sympathie voor die gezellige Nederlanders.

Een systeemcorrectie lijkt dan ook op zijn plaats. Als er niks valt te polderen, moeten we dat ook niet doen. Dan moet er krachtig politiek worden opgetreden.

Welke politicus durft?