Het Volk heeft gesproken en het heeft zoals bekend altijd gelijk, maar wat heeft het gezegd, en hoe ziet dat gelijk er uit?

Doordat de verkiezingen binnen de nationale context zijn gevoerd, moet die ook in de eerste plaats nationaal worden geduid.Zo is in Nederland de winst van D66 vooral te verklaren uit diens constructieve oppositie t.o.v. het kabinet, en pas in de tweede plaats een beloning voor een pro Europese houding.

Geert Wilders is gestruikeld over ‘minder Marokkanen’, meer dan over een anti Europese houding.

In Frankrijk heeft het Front National campagne gevoerd tegen de EU, mar het was typerend dat Marine Le Pen meteen verklaarde dat Hollande het Franse parlement moest ontbinden. De macht in Frankrijk was de duidelijke inzet van de Europese verkiezingen.

In Groot Brittannie is de overwinning van Ukip misschien nog het meest een uiting van anti europeanisme. Daar speelt al enige decennia het trauma van het verlies van het Empire. Europa is dan weliswaar een mooi catharsis moment, en wel een politiek probleem, maar voor het verlies van het imperium werkt alleen acceptatie.

Het is wel  duidelijk dat de overwinningen van FN en Ukip binnenlands tot zeer grote politieke problemen zullen leiden.

 Veel meer dan op Europees niveau.

Dat komt in de eerste plaats omdat niet in alle landen de Eurosceptici in die mate hebben gewonnen. Premier Renzi heeft een knappe overwinning behaald.

In de tweede plaats omdat de traditionele machtspartijen nog altijd de meerderheid hebben. Als christen democraten, socialisten en liberalen samenwerken kunnen deze constructieve partijen Europa nog altijd op koers houden.

En in de derde plaats door het karakter van die anti Europa partijen zelf. Wat ze gemeen hebben met elkaar dat ze niet alleenl tegen Europa zijn, maar vaak ook tegen elkaar.

Er zijn weinig gemeenschappelijk positieve punten waarop ze zich kunnen verenigen en fracties, dus macht, kunnen gaan vormen.

Voor het moment is de uitslag van de Europese verkiezingen dus vooral een nationaal probleem.

Dat betekent niet dat het signaal niet moet worden opgepikt.

 De financiële crisis heeft Europa gedwongen een integratie sprint in te zetten op het moment dat dat de vorige integratie fase, de uitbreiding met tien landen de Grondwetdiscussie en het verdrag van Lissabon discussie door de bevolking nog niet was verwerkt.

Deze integratie fase met two-pack, six-pack, stabiliteits- en deficit mechanismen als wel een banken-unie kwam evenwel niet voort uit Brusselse federalistische dromerij en regeltjes drift maar werd noodzakelijk doordat bleek dat de nationale controle instanties faalden in het controleren van de financiële sector binnen een Europese economische en monetaire unie.

Dat is dan ook subsidiariteit zoals in de preambule staat. Dat je dingen doet op het meest efficiënte niveau, deze keer het Europese.

Maar wellicht toch wel een goed idee eerst maar eens alles implementeren,  eerst maar eens wat rustig aan, tijd voor een Time Out?

Tijd voor Juncker?