Een van de ontnuchterende fenomenen van de moderne technologie is dat de debatten in de Tweede Kamer  vanaf de computer direct te volgen zijn.

Zo was ik onlangs getuige van een debat waar Barry Madlener aan deel nam. Op zich was dat positief, immers in het Europees Parlement heeft hij meer gelounged  dan in de vergaderzaal vertoefd, laat staan deelnemen aan een debat, dus niet klagen als een volksvertegenwoordiger zijn vak serieus neemt.

Het debat ging over Europa, en daar was Barry niet positief over.

Niet alleen schilderde hij de EU af als een Brusselse Regeltjes Fabriek (BRF), maar bovenal had de EU onze soevereiniteit gestolen. Uit de toon waarop hij dit zei leidde ik af dat we deze diefstal zeer ernstig dienden te nemen, en, natuurlijk, die soevereiniteit diende zo snel mogelijk terug te komen.

Op zoek dus naar onze soevereiniteit.

Hoe zag die er ook al weer uit? Laten we het eens definiëren als dat je zelf bepaalt wat er met je gebeurt, in plaats van dat anderen dat doen. In politieke termen dat je zelf maximaal het beleid bepaalt dat op de eigen maatschappij van toepassing is.

Aangezien we door de EU volgens Madlener c.s. onze soevereiniteit zijn kwijtgespeeld, moeten we dus eens kijken wat onze soevereiniteit was voor dat wij zelf, plan Beyen Spaak voor de fijnproevers, de EEG hebben gelanceerd.

Allesbepalend was natuurlijk de Tweede Wereldoorlog geweest, daar hadden we met al onze soevereiniteit weinig aan kunnen doen.

We waren wel soeverein toen Nederland zijn koloniale oorlog in Indië voerde, die werd beëindigd onder Amerikaanse druk, dat dan weer wel.

De Nederlandse Gulden was ook alleen van ons, maar we moesten wel binnen dertig seconden ieder besluit van de Bundesbank volgen, wilde die soevereiniteit niet door de markten worden afgestraft.

Voor een klein land als Nederland staat een politiek van voor 100% vasthouden aan volledige soevereiniteit dus praktisch gelijk aan isolement en onmacht.

Het beleid van een actief engagement in internationale organisaties als NAVO en EU was dan ook een doordacht middel om de Nederlandse invloed-soevereiniteit!-op de voor Nederland essentiële belangen, veiligheid en welvaart, zo groot mogelijk te doen zijn,

Politieke consensus betreffende de Nederlandse vitale belangen en ambtelijke professionaliteit heeft er lang voor gezorgd dat Nederland in feite meer invloed -soevereiniteit!- had dan kon worden verwacht.

Het is dan ook op zijn minst paradoxaal te noemen dat Kamerbreed politici het Nederlandse volk vertellen dat ze de Nederlandse belangen behartigen door soevereiniteit uit ‘Brussel’ terug te willen halen. Het is moeilijk in te zien hoe minder invloed van Nederland  in het Nederlandse belang zou zijn. Het op luide toon uitdragen van dat standpunt brengt Nederland bovendien in de praktijk al uit het centrum van de machtsuitoefening zonder dat er ook nog maar iets is teruggehaald.

Het moedwillig aanvallen van een professionele organisatie die de hoeder is van de gemeenschappelijk belangen baant de weg voor een grotere invloed van lidstaten, maar dan wel vooral de grote.

Laat Nederland daar nu net niet bij zijn, wel Frankrijk en Duitsland.

Soevereiniteit is kortom een lastig begrip, hoe meer je er van hebt, hoe minder de invloed.