Er gaat niets boven Groningen, vooral om wat er onder zit. En als dat dan gaat beven zijn de poppen aan het dansen. De ondergrond van Groningen heeft namelijk wel op een zeer originele wijze inhoud gegeven aan het begrip ‘Krimpregio’ door met een kracht van 3.6 op de schaal van Richter te gaan beven.

Het verschil tussen aardbevingen in Japan en die in Groningen is dat die in Japan puur natuurrampen zijn, terwijl die in Groningen worden veroorzaakt door het oppompen van gas door de NAM ten behoeve van ons comfort en dat van de minister van Financiën.
Het is dus geen natuurramp maar een bestuurlijk ramp.

En in deze moeilijke tijden had de minister van economische net toegestaan maar wat extra gas op te pompen, immers twee miljard euro extra is best wel belangrijk!

Minister Kamp wordt nu geconfronteerd met een interessant politiek dilemma. Immers, Groningen is onmiskenbaar onderdeel van het Koninkrijk, en veel van de getroffen boeren zullen ongetwijfeld behoren tot het liberale kamp.
Voor het voortbestaan van zowel vaderland als achterban moet minder gas worden gewonnen.
Maar ja, twee miljard minder op een moeizaam onderhandeld budget met de PvdA, dat is geen goed nieuws.

En minder budget betekent nog meer hardere ingrepen bij alle burgers in het gehele land.
De reactie is dan ook wel begrijpelijk: uitstellen door het probleem eerst maar eens goed te bestuderen. Maar dat is zoiets als een brandweerkommandant die, aan gekomen op de plaats des onheils, zegt: ‘Ik weet het nog zo niet, dat blussen, eerst maar eens kijken wat de groep er van vindt!

Dat is dus riskant, kerntaak een van de staat immers het garanderen van de fysieke veiligheid van de burgers, ook die in Groningen. Maar ja, de beloften aan al die andere kiezers zitten toch nog wel erg vers in het geheugen.

Kamp’s risico is dus dat hij een keuze maakt die de cohesie van de Staat op het spel zet of op zijn minst een hele regio het idee geeft Den Haag wel het gas neemt, maar niets terug geeft. Hoe zou dat worden vertaald ‘I want my money back’ in het Gronings?

Die keuze zal hij dus niet willen maken. Hij kan twee dingen doen, al het fysiek en in waarde gedaalde onroerend goed opkopen –maar dat is wel erg duur- of het oppompen temporiseren.

Dan hebben we dus alleen nog maar een gat in de begroting.
Er wreekt zich nu dat de aardgasbaten nooit in een reserve fonds gestopt zijn, maar als kasgeld direct in de begroting gegaan zijn. Maar beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald. Een fonds voor de bodemschade moet toch mogelijk zijn. En wat is er dan logischer dat degene die het meest gewonnen hebben bij dat gas het meeste bijdragen?
Dat lijkt in eerste instantie de NAM te zijn.

Politiek gezien heeft dit als voordeel dat zowel de kool als de geit wordt gespaard, en de rekening door een derde wordt betaald.
Kamp kan aanvoeren bij de NAM dat hij van Diederik Samsom een heel moeilijk woord heeft geleerd: Solidariteit, sterkste schouders en zo. Misschien kan het Bureau van Ton Elias nog wat helpen: Cohesie van Nederland, Best Belangrijk!