Er is zowel in Nederland als in België een debat ontstaan over de salariëring in de openbare sector.
In Nederland gaat het dan over de vraag of overheidsmanagers wel of niet meer mogen verdienen dan de eerste minister, in België gaat het over de vraag of een lid van het Koninklijk Huis het geld wat hij of zij heeft ontvangen van de staat als privé geld mag beschouwen.

In Nederland kennen we de Balkenende norm. Deze norm zegt dat aangezien er verantwoordelijker beroep is in de openbare sector dan die ban premier, niemand ook meer hoort te verdienen dan de premier. Hier valt wel iets voor te zeggen, ware het niet dat de premier moeilijk over zijn eigen salaris kan onderhandelen. Het lijkt toch onwaarschijnlijk dat vlak voordat de aankomend premier met Beatrix en de nieuwe equipe op het bordes komt zegt: Majesteit, we moesten het eigenlijk nog wel even over de centen hebben voordat we verder gaan!
Gelukkig heeft een commissie onder leiding van wijlen Hans Dijkstal daar goed over nagedacht, dus het zal wel goed zitten. Wat wel opvalt in de pers is dat netto en bruto bedragen vrolijk door elkaar worden gehaald, net of dat met de Nederlandse belastingdruk niets uit maakt!
Het blijft evenwel vreemd dat overheidsmanagers een norm krijgen opgelegd die is gebaseerd op het salaris van een politicus. Immers, een politicus heeft een ander risico profiel (mag dus iets meer verdienen!) terwijl de premier dan meestal wel goed terecht komt, dus die kan dan juist weer een lager salaris accepteren. Het salaris van de premier lijkt dan ook geen goed uitgangspunt voor het salaris van ambtenaren.

In België blijkt nu dat Koningin Fabiola niet alleen €1.4 meuro per jaar krijgt maar haar erfenis ook nog eens ‘tax-efficient’ wil regelen. Er is grote ophef over ontstaan. Dat is vreemd, want de Koningin, wiens taak het toch is de eenheid van het volk uit te drukken, had niet beter haar identificatie met het Belgische volk kunnen uitdrukken dan de Belgische nationale sport te beoefenen: belasting ont…..wijken!
De ophef is dan ook meer een teken van de dalende populariteit van het Koningshuis en de vraag: waarom moet een oude dame per jaar een komma vier miljoen ontvangen om brieven te beantwoorden van burgers.
Het is duidelijk, hier moet een norm komen.

Naar analogie met het vaststellen van de Balkenende norm stel ik een nieuwe norm voor, de Obama norm. Er is immers geen drukkere baan als staatshoofd dan die van President van de US of A. Dus alle premiers, koningen en koninginnen, niet meer verdienen als salaris dan Obama. Alle andere kosten noodzakelijk voor het functioneren van premier of om de magie van het paleis in stand te houden, budgetteren.
Helder, transparant en geen onduidelijkheid of privé of openbaar geld. . Dan kan bovendien de normering van de salariëring van overheidsmanagers gebaseerd worden op grond van de merites van die overheidsmanagers zelf, en niet op grond van het salaris van een politicus.