Het einde van Europa is misschien wel al vaker aangekondigd dan het einde der tijden. Europa zal wel niet verdwijnen, maar het kan wel irrelevant worden als het niet langer het politieke kader kan bieden voor de vraagstukken waar de lidstaten en de burgers mee worstelen.

Het grootste vraagstuk van dit moment is de migratie naar Europa en de instabiliteit in het Midden Oosten en de centraal Aziatische regio.

Het lijstje van problemen is indrukwekkend. De Syrische burgeroorlog, de aanwezigheid van IS, Al Nusra en Al Qaida in Libië, Syrië en Irak, Koerdistan, de positie van Turkije, Afghanistan en laten we vooral niet vergeten het onderliggende conflict tussen Soennieten en Sjiieten, ofwel een potentieel conflict tussen Iran en Saoedi Arabië. In dit lijstje zijn Israël en Egypte Oases van rust.

Zijn die problemen een probleem voor Europa? Dat lijkt het wel, de huidige vluchtelingenstroom is wellicht nog maar een opmaat naar grotere problemen als de situatie echt escaleert.

Het huidige instrumentarium van de EU is diplomatie, geld, humanitaire hulp en paramilitaire ondersteuning door de kustwachter van de lidstaten. De EU heeft geen militaire arm, in het geval Libië zijn individuele lidstaten met NAVO en VN dekking opgetreden.

Het lijkt er sterk op dat het huidige Europese instrumentarium niet voldoende is. Wil Europa zijn toekomst veiligstellen dan moet het kunnen ingrijpen. Zoals het in Griekenland moest ingrijpen om de euro te redden, zo moet het kunnen -dreigen met -ingrijpen in Syrië, het Midden Oosten en zelfs ten opzicht van Rusland om Europa veilig te stellen.

Daarvoor is een Europese machtspolitiek en dito militaire capaciteit nodig.

Hebben we bij de euro al gezien dat een munt zonder een regering lastig is, bij een militaire capaciteit is dat helemaal onmogelijk.

En die lijkt noodzakelijk willen we voorkomen dat het geweld van de anderen onze samenleving bereikt.

Pang, Pang roepen zal niet meer voldoende zijn.

Het is in het verleden vaker gebeurd dat externe dreiging het Europese integratie proces heeft gestimuleerd. We zullen zien welke angst sterker is, die voor verdere politieke integratie en stabilisatie, of die voor verder destabilisering van een naburige regio met alle gevolgen van dien.

De logische en verstandige keuze zou die zijn voor een stabilisatie door het opbouwen van een militaire interventiecapaciteit die voldoende sterk is om dreiging te projecteren richten midden oosten en onze Russische Oosterburen.

Dat plan voor de Europese Defensie Gemeenschap ligt nog steeds in de la van de Franse Assemblee, misschien kan Merkel eens aan Hollande vragen die daar uit te halen?