Mocht een Nederlandse gemeente, provincie of ander overheidslichaam te veel geld uitgeven, dat wordt het ofwel onder curatele gesteld middels een art 12 procedure, of het gaat failliet, zoals onlangs met ROC Leiden dreigde te gebeuren.

Daar kijkt niemand van op, van dat toepassen van de regels. Niet dat het leuk is, of iemand goed uit komt, maar zo werkt het systeem nu eenmaal.

Niemand die zegt dat Nederland zijn principes verloochent, dat Nederland geen rechtstaat meer is of een land is waar solidariteit geen plaats meer heeft.

Vreemd dat dat op Europees niveau wel gebeurt, als iemand zich niet aan de regels houdt.

Dramatische woorden worden gesproken door een mengeling van Grieken, critici van de Eurozone en gepensioneerde hoogleraren die nu eindelijk wel eens hun twintigjarige oude pessimistische verhalen over de euro in de praktijk bevestigd willen zien.

De ziel zou uit het project zijn, het Europa van de idealen vervangen door het Europa van de bankiers, qua pessimistische profetieën zou men kunnen denken in een periode te beleven gelijk de nadagen van het Romeinse Rijk.

Het lijkt allemaal wat overdreven, en eerder een groeipijn dan een ineenstorting van het systeem. Immers, als er een ding is dat het Griekse drama ons geleerd heeft, dan is het wel dat integreren van nationale markten, economieën en muntzones in één Europese, waarbij ieder land afhankelijk en kwetsbaar wordt ten opzicht van de anderen, alleen maar werkt als iedereen zich aan de regels houdt. Vooralsnog lijkt het Griekse probleem ietwat onder controle te komen, zij het tegen een zeer hoge prijs.

Het zal nu het vitale belang zijn van ieder lid van de Eurozone dat dit niet nog eens gebeurt, en zeker niet met een grotere economie dan de Griekse.

Het lijkt dat dit alleen maar goed mogelijk is op het moment dat een Europese autoriteit de bevoegdheid zal krijgen om in het nationale beleid van een lidstaat in te grijpen als het niet houden aan de regels van de lidstaat dreigt het systeem, en dus de lidstaten, in gevaar te brengen. Dat is ook subsidiariteit, dat het hogere niveau in het lagere ingrijpt als dat het niet meer redt.

President Hollande heeft voorgesteld een economische regering voor de eurozone te vormen, met een eigen parlement. Jacques Delors heeft dat ook al eens gedaan en ook nu lijkt het een brug te ver. De eurogroep met de ministers van financiën functioneert echter de facto al als een collectieve minister van financiën.

Na de financiële crisis zijn een aantal instrumenten ontwikkeld om het eurosysteem te stabiliseren: Six Pack, Two Pack, stabiliteit en convergentie criteria, procedure buitengewone tekorten, Single Resolution Board etc. Deze hoeven slechts in één organisatie te worden ondergebracht, aangevuld met een interventiebevoegdheid onder verantwoordelijkheid van de Eurogroep en we hebben wellicht geen Europese economische regering maar wel een Europees Ministerie van Financiën. Eén organisatie aansturen met negentien ministers aansturen lijkt een beetje veel. Een permanente voorzitter die zich als minister van financiën gedraagt, lijkt meer voor de hand liggend.

Dit lijkt een onafwendbare ontwikkeling omdat paradoxaal genoeg de verschillende nationale belangen vergen dat de integratie in Europa op dit punt verder gaat.