De regering heeft een lange termijn strategie ontwikkeld om de energievoorziening in Nederland op een duurzame wijze veilig te stellen, het ‘Nationale Energie Akkoord’. Ik ben het daar helemaal mee eens, al was het alleen maar om onafhankelijk te kunnen blijven van Arabische sjeiks en Russische dictatoren.

Het plan is ambitieus en, hoe gaat dat met ambities, het kost veel geld. Daarnaast zijn er nog wel wat andere gevolgen. Ons hele landje wordt volgeplempt met gigantische windmolens, en die moet je maar naast de deur willen hebben. En nee, ze staan niet in de tuin van Huis ten Bosch.

Het woord ‘nationaal’ suggereert niet alleen dat het akkoord van nationaal belang is, maar ook dat de gehele natie er achter staat. Dat laatste lijkt minder het geval, het verzet tegen windmolens is tamelijk massaal in de gebieden waar ze moeten worden geplaatst. Minister Kamp houdt echter stug vast aan het akkoord, daartoe stevig onder druk gezet door Ranger Diederik Samsom.

Hoe nationaal is dat akkoord eigenlijk?

Laten we gaan naar de bron, de brief van Minister Kamp aan de Tweede Kamer van 6 september 2013, daarin schrijft de Minister:

“Hierbij bied ik u (…) het “Energieakkoord voor Duurzame Groei” aan, dat het kabinet vandaag heeft gesloten met werkgevers, werknemers, natuur- en milieuorganisaties, energiebedrijven, decentrale overheden en vele andere organisaties. (…) Als bijlage bij deze brief is verder een overzicht opgenomen van de consequenties voor de rijksbegroting, die verwerkt zullen worden in de begrotingen voor 2014.

Het kabinet is verheugd dat na een intensieve periode van overleg tussen tientallen partijen onder leiding van de SER-voorzitter dit Energieakkoord is gesloten. Met het Energieakkoord worden belangrijke stappen gezet ten aanzien van het streven om in internationaal verband te komen tot een volledig duurzame energievoorziening in 2050 en krijgt de economie op korte termijn een stevige impuls. Met het Energieakkoord nemen alle betrokken partijen gezamenlijk de verantwoordelijkheid op zich om te komen tot grote investeringen die leiden tot energiebesparing, meer duurzame energie en extra werkgelegenheid.”

Na een technisch stuk besluit de minister met: “Het kabinet zal u zo spoedig mogelijk de beleidsvoorstellen doen toekomen waarmee de gemaakte afspraken concreet vorm krijgen.”

Er vallen een aantal zaken op in deze brief.

Op de eerste plaats dat de regering een akkoord sluit met het maatschappelijke middenveld zonder dat het Parlement er aan te pas komt. Een staaltje verzuilde politiek van een liberale minister waar de christen democratie uit de jaren vijftig jaloers op zou zijn.

Op de tweede plaats dat de regering natuurlijk wel de rekening zal presenteren bij het reguliere begrotingsoverleg en dat ook de uitvoeringsmaatregelen aan het Parlement zullen worden gepresenteerd.

De leden van de Tweede Kamer hebben dit aanvaard. Ze gaan dus een politiek debat voeren over uitvoeringsbepalingen van een beleid waarop niemand democratisch kan worden afgerekend maar waarvan de rekening wel bij de belastingbetaler wordt neergelegd.

De vernietiging van ons landschap door windmolens is een uitvoeringsbesluit van een beleid dat niet democratisch gelegitimeerd is, en daarom beter de naam zou dragen Nationaal Energie Diktat!