De Chinese filosoof, strateeg en generaal Sun Tzu schreef dat de beste militaire strategie die is welke de plannen van de vijand aanvalt. Bovendien verslaat een vaardige generaal de vijand liefst zonder slag want oorlog voeren gaat alleen maar ten koste van de waarde van de buit, aldus Sun Tzu.

De plannen van Hamas zijn uitermate duidelijk. Veroorzaak zoveel haat bij de Israëliërs dat ze uit pure woede en haat ondoordachte dingen doen zoals het binnenvallen van de Gazastrook, net zoals de Amerikanen uit pure woede na 9/11 Afghanistan zijn gaan bombarderen en Irak zijn binnengevallen, zonder dat dat de dader strafte of iets oploste.

President Biden was zo verstandig de Israëliërs daar nog eens aan te herinneren bij zijn laatste bezoek aan Jeruzalem.

Door een disproportionele reactie op de terreuraanval van 7 oktober worden de Israëliërs i.p.v. slachtoffer in de ogen van de wereld zelf terroristen, maakt het iedere kans op ontspanning in het Midden-Oosten op korte termijn onmogelijk, verdeelt het de Westelijke wereld en creëert spanningen met hun Moslimgemeenschappen en leidt het de wereld van de oorlog in Oekraïne af waarmee sponsor Poetin een dienst wordt bewezen.

Daarbij komt dat de politieke val wordt vergezeld van een militaire val: de gehele Gaza zone is veranderd in een grote Booby Trap, hetgeen het Israëlische leger meteen in een nadelige positie zet, ze moeten een uit wedstrijd spelen.

Dit zal leiden tot dode militairen en dode gijzelaars en ondermijning van de cohesie binnen Israël. 

Dat is het plan van Hamas.

Nu denk ik dat de Israëlische generaals Sun Tzu beter gelezen hebben dan ik, en net zoals Donald Rumsfeld Irak wilde aanvallen omdat je nu eenmaal iets moet doen als politicus, lijkt het erop dat het Israëlische antwoord eerder politiek dan militair is. 

Het militaire doel is de vernietiging van Hamas, 30.000 strijders die zich tussen de burgers hebben verscholen. Dan lopen de Israëliërs hetzelfde risico als de Amerikanen in Vietnam, die geen onderscheid meer konden maken tussen burgers en strijders en dan maar willekeurig mensen doodden. Dat militaire doel zal per definitie niet worden bereikt. Dan blijft wraak als enig motief over. Dan is de vraag bij hoeveel vernietiging aan de wraakgevoelens is voldaan.

Maar als wraak het motief is, zullen de politieke en militaire doelstellingen per definitie niet worden gerealiseerd.

Nee, het meest effectieve antwoord op Hamas zou de olijftak zijn, een handreiking naar de Palestijnen, en op hetzelfde moment een meedogenloze jacht op de Hamas leden, zoals Israël dat ook heeft gedaan met de terroristen van de aanslag bij de Olympische spelen van München in 1972. 

Maar toegegeven, politiek moeilijker te verkopen voor Netanyahu want lange termijn.

En Netanyahu is de hoofdschuldige in dit drama. In tegenstelling tot de naoorlogse regeringen had hij zijn dreigingsanalyse niet op orde. Waar de socialisten de staat Israël verdedigden, inclusief seculiere Joden, religieuze Joden en Arabieren, heeft Netanyahu zich geconcentreerd op de verjoodsing van de West Bank, onder druk van de fundamentalisten die hem in het zadel hielden. Het leger moest de kolonisten beschermen en de Palestijnen wegpesten, in de beste traditie van de etnische zuiveringen waar de Joodse bevolking in Midden-Europa maar ook in het Midden-Oosten sinds de opkomst van het nationalisme mee te maken had gehad.

Het lot van de Palestijnen is sinds 1948 door Arabische leiders gebruikt geweest voor eigen politieke doeleinden, en het lijkt erop dat Netanyahu erop gegokt heeft dat met de Abraham akkoorden en de toegang tot Israëlische technologie de Arabische leiders ook nu de Palestijnen in de kou zouden laten staan. 

Dat zullen die leiders op lange termijn ook zeker doen, zoals ze dat ook doen met Jemenieten. In Jemen zijn duizenden burgers gedood door het geweld, geweld door Arabieren op Arabieren. Een conflict waar niemand zich druk om maakt.

De door Hamas veroorzaakte crisis dwingt de Arabische leiders echter op korte termijn de Palestijnen te steunen. Ze zullen dat aarzelend doen, omdat Hamas, lees Iran, voor Egypte en Saoedi-Arabië ook een bedreiging is binnen de groetere Sjiitische Soennitische tegenstelling in de Arabische wereld.

De val die Hamas heeft opgezet heeft zeker als doelstelling de voorwaarden te scheppen die leiden tot een vernietiging van de staat Israël. Het is evenwel zeker ook een bedreiging voor Egypte en Saoedi-Arabië, reden dat die landen ook nog geen vluchteling hebben opgenomen.

Daarbij lijkt Hamas een ding over het hoofd te hebben gezien. Wat moet er namelijk gebeuren met de zeven miljoen Joodse inwoners van Palestina/Israël als het ‘free is from the river to the sea?  

De woorden van de leiders van Hamas in Qatar zijn alvast niet erg geruststellend, Israël moet van de kaart worden geveegd, wat dat voor de inwoners betekent lijkt niet erg duidelijk maar geruststellend klinkt het niet. 

De retoriek van Hamas heeft bovendien een bijkomend effect, het antisemitisme neemt in de gehele wereld weer dramatische en schokkende vormen aan.

Nu is de Joodse identiteit voor een groot gedeelte gevormd door de discriminatie die hen ten deel is gevallen.

Het bestaan van de staat Israël voelt voor vele Joden in de gehele wereld dan ook als een veilige haven voor wanneer het weer eens mis gaat. Dat laatste is nu in hevige mate aan het gebeuren. 

Hoe meer Hamas het vuurtje van het antisemitisme wereldwijd oppookt, hoe meer mensen wel eens naar Israël zouden kunnen vertrekken.

Hoe ingenieus de val van Hamas ook moge zijn, daar lijken ze niet aan te hebben gedacht tenzij het de bedoeling is het conflict eeuwig te laten duren.

Want hoe luider de kreet “From the river tot he sea, Palestine will be free’ klinkt, hoe verder dat vrije Palestina zo lijkt te verdwijnen achter de horizon.