One love

One blood

One life

You got to do what you should

One life

With each other

Sisters and my brothers

One life

But we’re not the same

We get to carry each other, carry each other

Het maakte indruk, het binnendragen van de kist met het lichaam  van Samuel Paty, de vermoorde geschiedenisleraar, op de binnenplaats van de Sorbonne, op de muziek van U2.

Nota bene een Engelstalig nummer, in Frankrijk,  een gebaar op zich.

Het was de inleiding, met gevoel voor drama, zeker, maar niet te dramatisch, op de toespraak van Emmanuel Macron over waar de waarden van de Franse Republiek voor staan, wat het woord burger betekent. 

Scherp en glashelder maakte hij duidelijk wat Frankrijk is: een seculiere, democratische en vrije samenleving is weer geen plaats voor intolerante stromingen die hun denken aan de gemeenschap willen opdringen.

Alleen Obama kan ook op zo’n welsprekende en empathische manier tot de kern van de zaak komen.

Geef me zo’n staatshoofd, denk ik dan.

Maar ja, sinds 1848 staat ons staatshoofd onder ministeriële controle, dus meer dan een sprekende pop van de regering kunnen we niet verwachten.

En zo’n toespraak kan niet worden geschreven door ambtenaren, je moet een politicus zijn met een mandaat om zoiets te kunnen zeggen. 

Macron leidt omdat hij kiest, niet omdat hij de boel  bij elkaar houdt met een kopje thee.

Het zal niet meer dan Koekhappen Deluxe zijn met onze koning.

Want op het moment dat heel Frankrijk die avond in de Cour de la Sorbonne stond, babbelde heel Nederland het over de vakantiereis van Willem Alexander. 

Hele avonden werden er in de media aan gewijd,  maar  bijna geen woord over wat er in Frankrijk was gebeurd.

Als een staatshoofd moet verbinden, is Macron een beter voorbeeld.

Ja, Sigrid Kaag zei iets over onderwijs in een seculiere gemeenschap geloof ik, maar ik weet het niet precies meer omdat ik altijd spontaan in slaap val als ik haar zie.

Nee, geen afschuw, geen vragen, geen discussie, de Dam stond niet vol met mensen die het islamitisch fundamentalisme verwierpen.

En waarom niet denk je dan.

Gaat dit thema de Nederlanders niet aan?  Of in ieder geval de omroepen en de media niet? Zou vreemd zijn na de moord op Van Gogh en de vuurtjes die Geert Wilders graag mag opstoken.

Ik vrees  dat mensen bang zijn om een ​​standpunt in te nemen,  bang zijn voor reacties in hun eigen directe omgeving. We zijn misschien al zo gewend dat bepaalde mensen zich buiten onze samenleving stellen  dat we intolerantie niet meer durven aan te pakken. 

Zelfcensuur.

Maar als je bang bent om voor je eigen vrijheid op te komen, heb je die al verloren.

Die spiegel hield Macron ons deze week voor.