Neem nu Peter Rehwinkel, burgemeester van een stad die onder zijn voeten aan het wegzakken is. Niet door een natuurramp, nee,  door een bestuurlijke ramp, namelijk dat de Nederlandse welvaartsstaat niet zonder het infuus van de Groninger gasbel kan.

 Dat is natuurlijk allemaal heel lastig, en vergt veel – interdepartementaal – overleg, maar je zou toch verwachten dat de burgemeester van Groningen zijn inwoners zou willen behoeden voor het wegzakken en samen met Commissaris van  de Koningin en partijgenoot Max van den Berg op de barricaden zou klimmen om de gaswinning verder te beperken.

Nee dus, Peter Rehwinkel schrijft een stuk in NRC Handelsblad waarin hij een oproep doet aan die in de ondergrond wegzakkende Groningers om de dingen wat in een breder verband te zien. Kijk eens hoeveel goeds dit de Nederlandse samenleving heeft gebracht. Al die uitkeringen die we hebben kunnen betalen, renovatie van achterstandswijken, gezondheidszorg!

Nu is minder gas uit Groningen onmiddellijk minder geld in de schatkist, en dat komt regeringspartij PvdA nu natuurlijk even niet uit. En de Commissaris was er natuurlijk ook een beetje wild ingevlogen, zo maar compensatie eisen, en dan nog wel een miljard.
Nee, Peter herinnerde zich nog aan wie hij zijn baan had te danken, en verkondigde trouw de blijde boodschap.

 In het buitenland, waar men nog niet zo ver is dat Burgemeesters en Commissarissen door de regering worden benoemd, is zoiets ondenkbaar. Een lokale politicus die niet eens het fysieke voortbestaan van zijn stad of dorp verdedigt.

Maar ik voorspel Peter Rehwinkel nog een mooie carrière.